16 december 2017
Gisteren namen we afscheid van Oom Alfons, de broer van mijn vader. Het raakte me meer dan ik had verwacht. Van mijn vaders kant zijn er nu nog maar een broer en een zus over. Het besef dat de kring steeds kleiner wordt, komt soms hard binnen.
Eigenlijk wil ik het helemaal niet over de dood hebben. Het is zo’n zwaar onderwerp. Dood betekent het einde, en dat probeer ik – net als iedereen – zo lang mogelijk uit te stellen. Zelfs als de hemel echt bestaat en mooier is dan wij ons kunnen voorstellen, wil ik er nu nog niet heen. Maar ja, daar heb je helaas niets over te zeggen. Of je nu gezond leeft of niet, lief bent of stout, als het je tijd is, dan is het zover. Je hebt het niet in de hand.
Voor mij voelt het leven als een kaarsje. Bij je geboorte wordt er een grote kaars aangestoken, die rustig brandt en een zacht licht geeft. Die kaars staat voor het leven zelf. Bij de een brandt de kaars sneller op dan bij de ander. Ongezond leven geeft de kaars meer zuurstof, een stormachtig leven laat het vlammetje flikkeren. Soms dooft het kaarsje plotseling, door een onverwachte zucht wind.
Wat ik lastig vind aan ouder worden, is dat er steeds meer mensen om me heen wegvallen. Als het leven volgens het boekje verloopt, vertrekken je oma’s en opa’s het eerst, dan de ooms en tantes, en uiteindelijk ben je zelf aan de beurt. Daarna volgen degenen die na ons kwamen. De dood zal nooit mijn vriend worden. Hij brengt pijn en verdriet, zet me met beide benen op de grond, maar soms is het ook het begin van iets nieuws.
Maak je geen zorgen, ik ben niet de hele dag met de dood bezig. Maar soms, zoals nu, komt het voorbij en denk ik er wat meer aan. De dood wacht ons allemaal, of je nu knap of lelijk bent, rijk of arm, dom of slim, bekend of onbekend, koning of koningin, lief of stout – het maakt allemaal niets uit. We gaan allemaal.
Toch merk ik dat de dood me soms juist bewuster laat leven. Als ik eraan denk, ga ik gezonder eten, meer bewegen, probeer ik slechte gewoontes los te laten. Ik ben niet bang voor de dood, maar het is geen vriend die ik omarm. En ik denk ook niet dat dat ooit zal veranderen. De man met de zeis lijkt me een eenzame figuur. Soms heeft hij een vriend die, om welke reden dan ook, de dood sneller wil omarmen dan gepland.
Misschien moeten we gewoon meer genieten en meer uit het leven halen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kom uit een generatie die werk belangrijk vindt en daar goed in is, of het nu gaat om werk voor de boterham, in en om het huis, of iets anders. Het belangrijkste is dat ik tevreden ben met mijn leven. En als het mijn tijd is, hoop ik met een schoon geweten en een puur hart de laatste stairway to heaven te nemen.
IKKE